Dit zijn Burengelse eiken: een kruising tussen onze inheemse eik en zijn Amerikaanse evenknie, de Bur eik.
Foto 1: burenglish eik (quercus robur x macrocarpa)
De Bur eik (quercus macrocarpa) lijkt qua blad op de Amerikaanse eik (rode eik), maar in groeiwijze en hout veel meer op de Europese eik. Het blad bevat, zeker in de herfst, ook duidelijk minder rood. En hij heeft één nadrukkelijk voordeel boven die Europese eik: hij is resistent tegen meeldauw.
Op de eerste foto zie je een van de acht Burenglish eikjes die ik op een kapvlakte nabij het zomerhuisje heb geplant. De tweede foto toont nog een exemplaar, dat als enige geen 100% resistentie heeft, te zien aan de vlekjes op het blad.
De eikjes groeien als kool: ik heb ze in februari thuis in de grond gestopt, eind maart kwamen de eerste exemplaren uit de grond en deze foto’s zijn van juli.
Foto 2: burenglish eikje met lichte meeldauw
Ter vergelijking zie je op de derde foto de Amerikaanse eik: gladder, donkerder blad met meer uitgesproken punten. Het blad van de Burenglish eikjes is dunner en heeft een perkament-achtig reliëf.
Op dezelfde derde foto zie je de reden voor het introduceren van de Burenglish oak: een inheems eikje met de witte glans van de meeldauw over zijn bladeren. Dit struikje zal nooit een boom worden.
Foto 3: Amerikaanse eik (quercus rubra) uitgegroeid uit stronk; onder in beeld een jonge inheemse zomereik met meeldauw.
Aanvulling 2015: De eikjes zijn ook erg in trek bij reeën en/of konijnen: bijna alle eikjes zijn in het voorjaar meerdere malen afgeknaagd. De bladeren die zich later ontwikkelden werden met rust gelaten.
