In het Middellandse Zeegebied en zelfs aan de Ierse en Engelse kust groeit de aardbeiboom, arbutus unedo. De eetbare, zoete vruchten zijn rode bolletjes met een ruwe buitenkant.

Ik was deze zomer op vakantie aan de westkust van Noord-Amerika; eerst op Vancouver Island, nu in Oregon. Op beide plekken groeit in de berm en de bosrand een neef van de aardbeiboom, die hier madrone wordt genoemd. Arbutus menziesii in biologenlatijn.

De overeenkomsten zijn groter dan de verschillen: grijze schilferende bast die rood hout afdekt, een kronkelende vorm, groenblijvend leerachtig blad zoals de laurierkers of de azalea. Rode eetbare vruchten.

Belangrijk verschil is dat de madrone nog wat winterharder is dan de aardbeiboom. Anders zou hij het in Canada echt niet redden, ook niet aan de kust. En zijn vruchten zijn weliswaar eetbaar, maar bevatten veel tannine, dus smaken snel wrang.

Grappig weetje is dat alle arbutus familie is van het heideplantje. Weet je dat eenmaal, dan zie je overeenkomsten tussen de stam van de arbutus en de takken van een stevige heidestruik.