Het is niet altijd per se de beste keus om ‘de natuur zijn gang te laten gaan.’ En vaak is ook in ‘woeste’ natuur de hand van de mens terug te zien.

Dus puur natuur, dat hebben we niet.

Maar dit lijkt er wel een beetje op. Bij gebrek aan grote kuddes Europese olifanten, wisenten etc neigt de natuur in onze streken naar hoog hol beukenbos. Dat stadium hebben veel bossen en stukjes bos in Nederland bereikt, zij het met beuken die vaak nog een heel stuk ouder en dikker kunnen worden.

In Park Zypendaal groeien de beuken hard, waardoor de naoorlogse generatie alweer enorm dik begint te worden …en begint af te knappen en te sterven.

Dat brengt het bos naar het volgende stadium: gaten in het kroondak, grote chaotische stapels dik hout dat heel langzaam vergaat. En uiteraard een nieuwe generatie, vooral beuk, die dat gat wil opvullen.

Kijk je in de zeldzame stukjes onbeheerd oerbos aan de Westkust van de VS en Canada, dan is dat wat je tegenkomt: overal oud dood hout, soms ondoordringbaar, vaak ook helemaal niet elegant.

De natuur als puinzooi.

Leer je meer over de functie van dood hout (waterberging, schimmels, biodiversiteit, waterzuivering) dan heeft het al meer charme.

Dankzij dit soort plekjes in parken zoals Zypendaal kunnen we aan die aanblik wennen en onszelf afvragen wat het betekent.