In ons bos vlakbij het zomerhuisje staat deze beuk, die de afgelopen zomers veel blad liet vallen en die dit jaar geen nieuw blad meer had in de bovenste meters.

We kijken hoopvol naar de woeste wildgroei van blad op 3/4 van de stam. Zullen dat mooie nieuwe takken worden waarmee hij een nieuwe kroon maakt, maar dan een stukje lager?

De ervaring leert van niet. Bomen die met hun blad ‘de stam af zakken’ zijn bezig om de strijd te verliezen. Schimmels, insecten en andere opportunisten zijn dan meestal al door de verdediging van de boom gedrongen en bezig om zijn definitieve einde in te luiden.

Dit is vandaag het gezicht klimaatverandering in het bos, verergerd door stikstof uit de veeteelt. Over een paar jaar wordt dat gezicht nog veel lelijker.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen: toen deze boom hier in de jaren 1920 werd geplant, was dat een onnatuurlijke keuze. En simpelweg door jaarlijks zijn blad te laten vallen verzuurt de beuk ook zelf de bodem.

We moeten ons bos omvormen naar meer menging van soorten en leeftijden, met minder exemplaren in de categorie “kwetsbare soort, zuur strooisel”. Elke vijf jaar maken we daar, door slim en selectief te oogsten, weer een slag in.