In park Zypendaal ligt een langwerpige vijver tussen het kasteel en Parklaan die Zypendaal scheidt van Sonsbeek. Langs de noordoostkant van deze vijver gaat het landschap snel omhoog. in de eerste meters van die helling zijn rond 1800 ’terrassen’ aangemaakt.

Op sommige plekken is daarbij een massieve kleihoudende bodem aan de oppervlakte gekomen, die ondanks ruim 200 jaar bebossing nog steeds bijna kaal is.

In die steile kleimassa zijn bomen geplant, lang geleden. Beuken, eiken en kastanjes. Sommige van die bomen zijn ondertussen opgegroeid, gestorven en afgezaagd. Er resteert alleen nog een stronk van.

Op de foto van de helling zie je dat het blad van de bomen achter in beeld, waar het vlakker is, ophoopt tot een humuslaag. Maar vóór in beeld is de helling steil, bijna 45 graden. Daar blijft het blad en overig strooisel niet liggen.

Verderop langs de vijver bestaat de bodem van de terrassen vooral uit zand, dat sneller erodeert maar waar ook veel meer gras, struikjes en jonge bomen in groeien, omdat regenwater in het zand kan trekken en daar voor de wortels beschikbaar is.

Het resultaat, te zien op deze foto’s, is een zeldzame ecologische samenloop: een bijna kale kleibodem waar alleen mos op groeit. En die kennelijk ook zo droog is dat de stronken nauwelijks wegrotten en als half begraven houten mummies uitsteken.

Zo ontstaat een prachtig aanzicht van een bodem waar het mos de grenzen tussen bodem en boomstronk verhult.

Hoe de bomen destijds wél zijn aangeslagen in deze kleibodem is mij een raadsel.