Zaad van ostrya virginiana en carpinus caroliniana (Amerikaanse hopbeuk en haagbeuk).
Uiterlijk zijn beide soorten niet goed uit elkaar te houden, maar de haagbeuk doet het vooral goed op vochtige grond, terwijl de hopbeuk het ook op drogere gronden prima redt. De haagbeuk kan tegen stevige schaduw, terwijl de hopbeuk wat meer licht wil.
De haagbeukzaden zou ik kunnen uitstrooien nabij de plek bij de Steenfabriek waar nu al een cluster Europese haagbeuken groeit (en zich ook wel enigszins uitzaait). De hopbeukzaden zijn op meer plekken kansrijk. Misschien wel op een van de kapvlaktes.
In hetzelfde zakje: noten van juglans mandshurica (door het arboretum aangeduid als cathayensis).
Afbeelding: onrijpe vruchten van juglans mandshurica. Foto door Jean-Pol GRANDMONT (Wikipedia)
In een aparte zak heb ik noten van (vermoedelijk) zwarte walnoot verzameld. Die zitten nog in de groene schil, dus eerst maar eens afwachten wat daar precies uit komt.
In Bad Endbach
Eikels van de wintereik. Een soort die volgens de Nederlandstalige Wikipedia beter dan de zomereik bestand is tegen schaduw en zure droge bodem. Daarmee een goede kandidaat voor ons bos, mits we hem door de moeilijke fase helpen van het ontkiemen in een zure humuslaag.
