We zijn op boottocht met Homalco Tours langs de eilanden en fjorden nabij Vancouver Island, Canada. Hier is bijna alle oerbos ooit gekapt, van de grote woudreuzen zijn alleen nog piepkleine perceeltjes over.

Maar hier (op de foto) staat ook oerbos, vertelt onze schipper.

Dat het oerbos is kun je deels zien aan de menging van soorten: die is willekeurig, een beetje gestuurd door subtiele verschillen in bodem en helling en oriëntatie op de zon. Lastig te zien op een foto overigens, zeker als het niet perfect scherp is.

Nog zo’n 3% van de bossen in British Columbia (westkust Canada) is oorspronkelijk. Bij ‘oerbos’ verwacht je zeker in dit deel van de wereld ook woudreuzen, maar die staan er niet, omdat de helling te steil is en de bodem te stenig.

Puur op het oog zou het ook ‘second growth’ kunnen zijn, het bos dat teruggroeit na de eerste kap. Meestal wordt er in Canada dan echter aangeplant en is die aanplant van één soort. Maar niet altijd, ze experimenten hier met iets wat bij ons standaard is: natuurlijke verjonging.

Mijn bron is onze schipper Ron, met wie we op weg zijn naar zijn geboortedorp een paar eilanden verderop (een verhaal op zich). Hij is wat ze hier indigenous oftewel inheems noemen, van de Homalco-stam. Hij werkte lang als houthakker, nog een verhaal op zich, maar in elk geval kent hij én de buurt en de bosbouw.

Hoeveel verschil zou er zijn tussen een stuk old growth zoals dit en een natuurlijk verjongd bos van een jaar of 100?